Over Mezelf
Ik ben in 1954 geboren in Arnhem. Op negenjarige leeftijd ben ik met mijn ouders en mijn, 3 jaar jongere, tweeling broers geïmmigreerd naar Australië. Op 17 jarige leeftijd ben ik weer, met de hele familie teruggekeerd in Nederland. Dat was in het begin wel, heel erg, wennen. Vooral aan het weer. Ik sprak en las gelukkig wel goed Nederlands, maar schrijven was heel moeilijk. Zeker in een tijd waar de PC en de spellingscontrole nog uitgevonden moest worden. Ik heb het later, redelijk, onder de knie gekregen door verslagen, bij de foto’s van onze vakanties, te schrijven. Die mijn schoonvader dan corrigeerde. We hebben in Neede, Eibergen en Den Haag gewoond. Met mijn man, Steef, ben ik eind 1978 verhuisd naar Dedemsvaart. Zijn werk, het “Rijksinkoopbureau” werd destijds naar Zwolle verplaatst, in het kader van de “spreiding van Rijksdiensten”. In Dedemsvaart hebben wij, op diverse locaties, gewoond tot 2015. Nu wonen we, naar alle tevredenheid, alweer iets meer dan 2 jaar in Zwolle, een mooie , leuke en gezellige stad. Door alle verhuizingen, in totaal 23 keer heb ik laatst geteld, ben ik wel een beetje een “rusteloze ziel”. Zou nog op zo veel plekken, gevoelsmatig, kunnen en willen wonen. Maar dat gevoel zal altijd wel zo blijven, “vrees” ik, dat hoort nu eenmaal bij mij. Wij hebben 1 zoon, Tim, die af en aan, in Berlijn woont. Een, zeer fotogenieke, stad waar ik al heel vaak geweest ben en ook heel graag kom. Ik voel me er, ook al in de tijd dat hij er nog niet woonde, een soort van thuis. De laatste tien jaar heeft mijn man een eigen calculatie bedrijf. Hij maakt calculaties, meest Europese Aanbestedingen, voor schoonmaakbedrijven. Ondanks dat hij de pensioen gerechtigde leeftijd heeft werk hij, wel in mindere mate, nog steeds. Het is zijn hobby. In de zomermaanden reizen we graag. Binnen Europa, zelf samengesteld en met eigen auto. Het liefs met een zeer gedetailleerde kaart, “Tomtom” tot zwijgen gebracht en “weg van de snelweg”. Tijd speelt immers geen grote rol.
Hoe ben je begonnen met fotograferen en waarom?
Mijn eerste foto’s, dateren al vanaf mijn 6e levensjaar. Omdat mijn ouders in de horeca werkten en zij pas na het zomerseizoen vakantie hadden, gingen we destijds al met eigen auto (een “Humber Hawk”) naar Spanje op vakantie. Ik zat voorin, dat kon toen nog, naast mijn vader met een landkaart op schoot om de route in de gaten te houden. Er waren nog niet zoveel wegen. Ik mocht dan met de Agfa Clack ( 8 foto’s op 120 film kon je er mee maken) van mijn vader weleens foto’s (schots en scheef) maken, onderweg en op locatie. Maar het “echte fotograferen”, begon na mijn huwelijk, toen mijn man en ik samen op vakantie gingen. “Kiekjes”, noem ik dat nu. Je kocht destijds een rolletje van 36 en bewaarde er nog een stuk of tien voor de Kerst. Onvoorstelbaar nu. Toen onze zoon in 1983 geboren was, ging de foto frequentie wel wat omhoog. Daarna heb ik jaren gefilmd. Maar het kind werd groter en wou niet meer door mama vastgelegd worden. Ik vond ik mijn films meer een soort “natuur films” worden en ben ermee gestopt. Heb daarna nog wel wat analoog gekiekt, maar met de aanschaf van mijn eerste digitale camera, een Sony Cybershot, kwam mijn enthousiasme voor fotografie weer terug.
Bewerk je foto’s? Waarom? Waarmee?
Na mijn eerste afkeer van bewerken ben ik, eigenlijk door Photofun, er toch aan begonnen. In het begin alleen wat aanpassingen aan de belichting, maar langzaam maar zeker ontdekte ik ook de andere mogelijkheden. Ik vind wel dat je het plaatje herkenbaar moet houden, maar dat een plaat zeker aan kracht kan winnen door een, subtiele, bewerking. Af en toe, waag ik mij aan een “creatieve” bewerking. Clonen vind ik een heerlijke bezigheid. Heel rustgevend voor iemand die altijd veel “ruis” in haar hoofd, aard van het beestje, heeft. Ik werk het meest met Photoscape en soms wat Picasa erbij. Beiden gratis programma. Zo Nederlands ben ik inmiddels wel…grapje hoor.
Heb je een favoriete tak van sport, binnen de fotografie.
Eigenlijk vind ik alles wel leuk. Bijzonder leuk vind ik mooie graffiti en Urbex, door mijn man, die helemaal niet begrijpt wat ik daar nou in zie, “oude meuk”genoemd. “Helaas” (lees, gelukkig) moet ik altijd rekening houden met een, niet fotograferende, man. Die na 60 keer, “wacht even hoor, ff een foto maken”, ook weleens gewoon door wil lopen. Iets dat ik volledig begrijp en ik bewonder hem voor het geduld dat hij met me heeft. Ik ben namelijk meestal met hem op stap/reis, als ik mijn foto’s maak. We gaan ook weleens met vrienden, die helemaal geen foto’s maken, op reis. Dan ren ik me helemaal rot, om de drie (mijn man heeft dan medestanders) “doorlopers”, steeds weer in te halen. Wel goed voor de verbranding van de calorieën.
Wat zou je erbij willen leren, of waar zou je heel goed in willen zijn.
Ik zou nog wel heel graag, ECHT MOOIE, macro foto’s willen maken. Daar voor is mijn huidige camera, een Panasonic Lumix FZ45, niet toereikend. “Ooit” wil ik een systeemcamera en misschien ooit nog een Spiegelreflex. Maar nu houd ik, met plezier, rekening met de “niet fotograferende man”. Want dan gaat het wachten, waarschijnlijk, nog langer duren voor hem. Ook zou ik wel wat meer lef willen hebben, om straatfoto’s, van mensen te maken.
Heb je cursussen of opleiding gevolgd in fotografie.
Hier kan ik kort over zijn, NEEN. Ik ben echt een autodidact….wel leergierig en nieuwsgierig. Was en ben het hoogstwaarschijnlijk nog, een “Montessori kind”…..zelflerend door kijken en vooral zelf doen.
Welke bekende fotograaf is een voorbeeld voor jou en waarom.
Tsja….”voorbeeld”…. vind ik zo’n groot woord. Ik geniet wel van de foto’s van Erwin Olaf. Ik kan echter, evenzogoed, genieten van sommige prachtige foto’s die op Photofun voorbij komen.
Wat doe je buiten Photofun nog meer met je foto’s. maak je boeken of heb je een website?
Ik maak idd fotoboeken van onze reizen. Helaas ben ik momenteel heel erg achterop geraakt, dus hoop ik op een strenge, grauwe winter. Het is wel zo, dat mensen al zo overvoerd raken met beelden tegenwoordig, dat niemand meer zit te wachten op, het doorkijken van jouw fotoboek. Alles is zo vluchtig geworden…”been there, seen it, done it”. Ik kan uren in een fotoboek, ook van totaal onbekende mensen, bladeren. Heerlijk, verhalen erbij fantaseren en als het bekenden zijn, meegenieten van hun ervaringen. Maar ik maak ze voor onszelf. We zegen altijd gekscherend tegen elkaar, “als we geen poot meer kunnen trekken, hebben we gelukkig de foto’s nog”.
Ben je door deelname aan Photofun, anders naar je foto’s gaan kijken, of wat heeft Photofun je gebracht.
Het eerste gedeelte van de zin daar kan ik volmondig “JA” op antwoorden. Ik heb van Photofun echt zoveel geleerd, o.a. bewerken. Vooral ook, heel kritisch, naar je eigen foto’s ( toch een beetje onze kindjes) kijken. Het leuke van Photofun is voor mij ook, dat het een leerclub is…..alhoewel de eerlijkheid mij gebied om te zeggen, dat ik dat element toch een beetje verloren zie raken de laatste tijd. Misschien zou “men” het niet denken, maar ik vind het ook best moeilijk om iets van een foto, te zeggen. Maar ik vind het nog moeilijker om het, op een positieve manier/met positieve bedoelingen, niet te doen. Ik neem me dat echt weleens voor, “nu zeg ik echt niets meer”, maar we willen toch allemaal beter worden…onze kindjes nog mooier aankleden? Soms houdt dat ook in, “kill your darlings”, m.a.w. wees kritisch.
Ook heb ik leuke contacten, al of niet in levende lijve, overgehouden aan Photofun en daar ben ik blij mee.
Ik ben in 1954 geboren in Arnhem. Op negenjarige leeftijd ben ik met mijn ouders en mijn, 3 jaar jongere, tweeling broers geïmmigreerd naar Australië. Op 17 jarige leeftijd ben ik weer, met de hele familie teruggekeerd in Nederland. Dat was in het begin wel, heel erg, wennen. Vooral aan het weer. Ik sprak en las gelukkig wel goed Nederlands, maar schrijven was heel moeilijk. Zeker in een tijd waar de PC en de spellingscontrole nog uitgevonden moest worden. Ik heb het later, redelijk, onder de knie gekregen door verslagen, bij de foto’s van onze vakanties, te schrijven. Die mijn schoonvader dan corrigeerde. We hebben in Neede, Eibergen en Den Haag gewoond. Met mijn man, Steef, ben ik eind 1978 verhuisd naar Dedemsvaart. Zijn werk, het “Rijksinkoopbureau” werd destijds naar Zwolle verplaatst, in het kader van de “spreiding van Rijksdiensten”. In Dedemsvaart hebben wij, op diverse locaties, gewoond tot 2015. Nu wonen we, naar alle tevredenheid, alweer iets meer dan 2 jaar in Zwolle, een mooie , leuke en gezellige stad. Door alle verhuizingen, in totaal 23 keer heb ik laatst geteld, ben ik wel een beetje een “rusteloze ziel”. Zou nog op zo veel plekken, gevoelsmatig, kunnen en willen wonen. Maar dat gevoel zal altijd wel zo blijven, “vrees” ik, dat hoort nu eenmaal bij mij. Wij hebben 1 zoon, Tim, die af en aan, in Berlijn woont. Een, zeer fotogenieke, stad waar ik al heel vaak geweest ben en ook heel graag kom. Ik voel me er, ook al in de tijd dat hij er nog niet woonde, een soort van thuis. De laatste tien jaar heeft mijn man een eigen calculatie bedrijf. Hij maakt calculaties, meest Europese Aanbestedingen, voor schoonmaakbedrijven. Ondanks dat hij de pensioen gerechtigde leeftijd heeft werk hij, wel in mindere mate, nog steeds. Het is zijn hobby. In de zomermaanden reizen we graag. Binnen Europa, zelf samengesteld en met eigen auto. Het liefs met een zeer gedetailleerde kaart, “Tomtom” tot zwijgen gebracht en “weg van de snelweg”. Tijd speelt immers geen grote rol.
Hoe ben je begonnen met fotograferen en waarom?
Mijn eerste foto’s, dateren al vanaf mijn 6e levensjaar. Omdat mijn ouders in de horeca werkten en zij pas na het zomerseizoen vakantie hadden, gingen we destijds al met eigen auto (een “Humber Hawk”) naar Spanje op vakantie. Ik zat voorin, dat kon toen nog, naast mijn vader met een landkaart op schoot om de route in de gaten te houden. Er waren nog niet zoveel wegen. Ik mocht dan met de Agfa Clack ( 8 foto’s op 120 film kon je er mee maken) van mijn vader weleens foto’s (schots en scheef) maken, onderweg en op locatie. Maar het “echte fotograferen”, begon na mijn huwelijk, toen mijn man en ik samen op vakantie gingen. “Kiekjes”, noem ik dat nu. Je kocht destijds een rolletje van 36 en bewaarde er nog een stuk of tien voor de Kerst. Onvoorstelbaar nu. Toen onze zoon in 1983 geboren was, ging de foto frequentie wel wat omhoog. Daarna heb ik jaren gefilmd. Maar het kind werd groter en wou niet meer door mama vastgelegd worden. Ik vond ik mijn films meer een soort “natuur films” worden en ben ermee gestopt. Heb daarna nog wel wat analoog gekiekt, maar met de aanschaf van mijn eerste digitale camera, een Sony Cybershot, kwam mijn enthousiasme voor fotografie weer terug.
Bewerk je foto’s? Waarom? Waarmee?
Na mijn eerste afkeer van bewerken ben ik, eigenlijk door Photofun, er toch aan begonnen. In het begin alleen wat aanpassingen aan de belichting, maar langzaam maar zeker ontdekte ik ook de andere mogelijkheden. Ik vind wel dat je het plaatje herkenbaar moet houden, maar dat een plaat zeker aan kracht kan winnen door een, subtiele, bewerking. Af en toe, waag ik mij aan een “creatieve” bewerking. Clonen vind ik een heerlijke bezigheid. Heel rustgevend voor iemand die altijd veel “ruis” in haar hoofd, aard van het beestje, heeft. Ik werk het meest met Photoscape en soms wat Picasa erbij. Beiden gratis programma. Zo Nederlands ben ik inmiddels wel…grapje hoor.
Heb je een favoriete tak van sport, binnen de fotografie.
Eigenlijk vind ik alles wel leuk. Bijzonder leuk vind ik mooie graffiti en Urbex, door mijn man, die helemaal niet begrijpt wat ik daar nou in zie, “oude meuk”genoemd. “Helaas” (lees, gelukkig) moet ik altijd rekening houden met een, niet fotograferende, man. Die na 60 keer, “wacht even hoor, ff een foto maken”, ook weleens gewoon door wil lopen. Iets dat ik volledig begrijp en ik bewonder hem voor het geduld dat hij met me heeft. Ik ben namelijk meestal met hem op stap/reis, als ik mijn foto’s maak. We gaan ook weleens met vrienden, die helemaal geen foto’s maken, op reis. Dan ren ik me helemaal rot, om de drie (mijn man heeft dan medestanders) “doorlopers”, steeds weer in te halen. Wel goed voor de verbranding van de calorieën.
Wat zou je erbij willen leren, of waar zou je heel goed in willen zijn.
Ik zou nog wel heel graag, ECHT MOOIE, macro foto’s willen maken. Daar voor is mijn huidige camera, een Panasonic Lumix FZ45, niet toereikend. “Ooit” wil ik een systeemcamera en misschien ooit nog een Spiegelreflex. Maar nu houd ik, met plezier, rekening met de “niet fotograferende man”. Want dan gaat het wachten, waarschijnlijk, nog langer duren voor hem. Ook zou ik wel wat meer lef willen hebben, om straatfoto’s, van mensen te maken.
Heb je cursussen of opleiding gevolgd in fotografie.
Hier kan ik kort over zijn, NEEN. Ik ben echt een autodidact….wel leergierig en nieuwsgierig. Was en ben het hoogstwaarschijnlijk nog, een “Montessori kind”…..zelflerend door kijken en vooral zelf doen.
Welke bekende fotograaf is een voorbeeld voor jou en waarom.
Tsja….”voorbeeld”…. vind ik zo’n groot woord. Ik geniet wel van de foto’s van Erwin Olaf. Ik kan echter, evenzogoed, genieten van sommige prachtige foto’s die op Photofun voorbij komen.
Wat doe je buiten Photofun nog meer met je foto’s. maak je boeken of heb je een website?
Ik maak idd fotoboeken van onze reizen. Helaas ben ik momenteel heel erg achterop geraakt, dus hoop ik op een strenge, grauwe winter. Het is wel zo, dat mensen al zo overvoerd raken met beelden tegenwoordig, dat niemand meer zit te wachten op, het doorkijken van jouw fotoboek. Alles is zo vluchtig geworden…”been there, seen it, done it”. Ik kan uren in een fotoboek, ook van totaal onbekende mensen, bladeren. Heerlijk, verhalen erbij fantaseren en als het bekenden zijn, meegenieten van hun ervaringen. Maar ik maak ze voor onszelf. We zegen altijd gekscherend tegen elkaar, “als we geen poot meer kunnen trekken, hebben we gelukkig de foto’s nog”.
Ben je door deelname aan Photofun, anders naar je foto’s gaan kijken, of wat heeft Photofun je gebracht.
Het eerste gedeelte van de zin daar kan ik volmondig “JA” op antwoorden. Ik heb van Photofun echt zoveel geleerd, o.a. bewerken. Vooral ook, heel kritisch, naar je eigen foto’s ( toch een beetje onze kindjes) kijken. Het leuke van Photofun is voor mij ook, dat het een leerclub is…..alhoewel de eerlijkheid mij gebied om te zeggen, dat ik dat element toch een beetje verloren zie raken de laatste tijd. Misschien zou “men” het niet denken, maar ik vind het ook best moeilijk om iets van een foto, te zeggen. Maar ik vind het nog moeilijker om het, op een positieve manier/met positieve bedoelingen, niet te doen. Ik neem me dat echt weleens voor, “nu zeg ik echt niets meer”, maar we willen toch allemaal beter worden…onze kindjes nog mooier aankleden? Soms houdt dat ook in, “kill your darlings”, m.a.w. wees kritisch.
Ook heb ik leuke contacten, al of niet in levende lijve, overgehouden aan Photofun en daar ben ik blij mee.
© De foto's en films op deze website mogen niet worden gebruikt zonder toestemming van de fotograaf/filmer.
Wanneer u gebruik wilt maken van één van de foto's/films die hier te zien zijn neem dan even contact op.
Wanneer u gebruik wilt maken van één van de foto's/films die hier te zien zijn neem dan even contact op.